Dąb Bartny, jedno z najsłynniejszych drzew w Białowieskim Parku Narodowym, to monumentalny dąb szypułkowy, który wykiełkował w XVI wieku. Jego kolumnowy pień i majestatyczna wysokość – 41 metrów – sprawiają, że przyciąga uwagę miłośników przyrody. Obwód pnia na wysokości 130 cm wynosi 610 cm (pomiary z 2007 roku). Chociaż drzewo uschło na początku XXI wieku (między 2001 a 2003 rokiem), nadal stanowi popularny punkt na trasie turystycznej prowadzącej do słynnego „Dębu Jagiełły”.

Nazwa dębu pochodzi od barci, która niegdyś znajdowała się u podstawy korony drzewa. W XIX wieku słynny bartnik Paweł Buszko hodował tam pszczoły. Obecnie barć jest zarośnięta, ale historia drzewa przetrwała w licznych opracowaniach i publikacjach. W latach 30. XX wieku prof. Jan Jerzy Karpiński opisał dąb jako zdrowe i żywe drzewo, z dobrze zachowaną barcią.

Mimo iż „Dąb Bartny” zmarł, jego piękna forma nadal inspiruje zwiedzających, a pień drzewa – choć powoli traci korę – pozostaje symbolem dawnych tradycji bartniczych Puszczy Białowieskiej.